tężyczka

Tężyczka to choroba o mało charakterystycznych objawach, jednak nie leczona może prowadzić do poważnych konsekwencji. Pacjent z zdiagnozowaną chorobą potrafi zrozumieć procesy, które zachodzą w jego organizmie, a odpowiednia farmakologia i działania wspierające jak fizjoterapia, sztuka oddychania pozwolą mu uniknąć kolejnych ataków.

Tężyczka utajona i jawna

Na wstępie warto zaznaczyć, że można wyróżnić dwa typy tężyczki, z których każdy daje inne objawy o odmiennym stopniu nasilenia. Tężyczka utajona, spazmofilia to łagodniejsza wersja choroby, która wynika przede wszystkim z niedoborów wapnia, witaminy D, problemów z wchłanianiem wapnia w przewodzie pokarmowym, czy jego nadmiernej utraty poprzez układ moczowy. Tężyczka jawna to z kolei poważna jednostka chorobowa, dająca różnorodne objawy i wymagająca leczenia.

Podstawowe objawy tężyczki

Objawy tężyczki mogą na początku przypominać niedobór potasu, magnezu, czy żelaza. To mrowienie kończyn, twarzy, osłabienia, omdlenia, uczucie słabości, drganie mięśni i skurcze. W zaawansowanym stadium choroba upodabnia się do padaczki. Chory może tracić przytomność i dostawać niebezpiecznych drgawek. W tężyczce jawnej dodatkowym objawem są odczucia neurologiczne, takie jak strach, lęk, niepokój, nerwowość oraz bezsenność. Charakterystycznym objawem tężyczki jest tzw. ręka położnika, a więc zgięcie nadgarstka wraz z paliczkami, uniemożliwiające dopływ krwi. Atakom towarzyszą także inne, bardzo niecharakterystyczne objawy, takie jak niewyraźne widzenie, migrena, światłowstręt i wiele innych.

Osoby w grupie ryzyka

Tężyczka to zbiór objawów zazwyczaj spowodowany inną jednostką chorobową. W grupie ryzyka znajdują się pacjenci cierpiący na astmę oskrzelową, różnego rodzaju przypadłości związane z tarczycą, bądź po zabiegach operacyjnych na tym organie, a także osoby z cukrzycą. Bezpośredni wpływ na tężyczkę ma poziom wapnia, dysfunkcja tarczycy oraz związane z tym zaburzenia hormonalne.

Leczenie tężyczki

W związku z tym, że podczas niekontrolowanego ataku tężyczki chory może ulec poważnemu niedotlenieniu, leczenie jednostki chorobowej wymaga hospitalizacji. Podczas pobytu pacjent otrzymuje odpowiednią ilość wapnia w postaci soli wapnia, natomiast po wyjściu do domu powinien kontynuować ustaloną dietę. Bardzo istotnym jest, aby spożywany wapń miał odpowiednie warunki do wchłaniania. Należy więc unikać szczawianów, które znacznie utrudniają jego przyswojenie.

Najlepsza broń – zdrowa żywność

Najskuteczniejszym rozwiązaniem, aby zapobiegać tężyczce jest odpowiednia, bogata w wapń dieta. Niestety, w dzisiejszych czasach nawet nabiał jest znacznie uboższy w ten ważny składnik mineralny, z kolei sztucznie przyjmowane suplementy charakteryzuje niedoskonała wchłanialność. Pokarmy należy więc spożywać regularnie, w zróżnicowanych formach. W codziennym jadłospisie niezwłocznie muszą znaleźć się: sery, ryby, czekolada mleczna, soja, bakalie, zielone warzywa oraz żółtka jaj. Ważna jest także forma przygotowania posiłku – najlepiej stosować gotowanie na parze, bądź pieczenie, unikając smażenia oraz bardzo wysokiej obróbki termicznej.