niedokrwistość

Niedokrwistość (inaczej anemia) związana jest z niedostateczną produkcją erytrocytów (krwinek czerwonych) przez szpik kostny, przez co ograniczone jest dostarczanie organizmowi niezbędnych substancji odżywczych.

Niedokrwistość w ciąży

Niedokrwistość często jest diagnozowana u kobiet w ciąży, a dotyczy ona 40% przyszłych mam. Głównym powodem jest niedobór żelaza. Objawy niedokrwistości w ciąży są takie same jak u innych cierpiących na anemię m.in. bladość, zmęczenie, osłabienie, mniejsza odporność, problemy z koncentracją, słabsze włosy i paznokcie. Kobiety w ciąży powinny szczególnie zadbać o odpowiednią dietę bogatą w żelazo.

Niedokrwistość sierpowata (sierpowatokrwinkowa) przyczyny i objawy

Jest to schorzenie mające charakter choroby wrodzonej, przekazywanej przez rodzica. Anemia sierpowata spowodowana jest nieprawidłowymi mutacjami genu znajdującego się w chromosomie. Konsekwencja nieprawidłowości to nieodpowiednia budowa hemoglobiny, której jednym ze składników jest magnez.

Niedokrwistość sierpowata może mieć ostre lub też łagodne objawy. W przypadku anemii sierpowatej o ostrym przebiegu tworzą się zatory zatykające naczynia, czego powodem są powstające skrzepliny.

Diagnostyka i leczenie

Podstawową metodą diagnostyki niedokrwistości sierpowatej jest wykonanie morfologii krwi, która w przypadku zdiagnozowania choroby wykaże nieprawidłowości ilościowe czerwonych krwinek. Rozpoznanie schorzenia już we wczesnym stadium choroby umożliwia zbadanie próbki krwi pod mikroskopem. Im wcześniej niedokrwistość zostanie rozpoznana, tym szybciej będzie można rozpocząć terapię leczniczą.

Podstawą leczenia przy anemii sierpowatej jest leczenie objawowe. Choremu podaje się odpowiednie leki przeciwzapalne, przeciwzakrzepowe, przeciwbólowe lub też szczepionki bądź np. kwas foliowy. W niewielu przypadkach stosuje się przeszczep komórek krwiotwórczych, jednak ta metoda stosowana jest z reguły u pacjentów w wieku poniżej 16 lat. Zdarza się także, że niedokrwistość sierpowata towarzyszy choremu przez cały okres jego życia.

Niedokrwistość aplastyczna przyczyny

Aplazja szpiku jest to upośledzenie jego funkcji, czego efektem jest zmniejszenie ilościowe poszczególnych elementów krwi. Niedokrwistość aplastyczna może być wrodzona lub nabyta, może mieć charakter przewlekły lub krótkotrwały. Przy ciężkiej postaci aplazji szpiku następuje zagrożenie życia pacjenta.

Aplazja szpiku i jej przyczyny

skutek uboczny chemioterapii i radioterapii,
zaburzenia o charakterze autoimmunologicznym,
szkodliwy wpływ środków owadobójczych i chwastobójczych, benzenu,
infekcje wirusowe,
stosowanie antybiotyków na m.in. reumatoidalne zapalenie stawów,
ciąża,
hemoglobinuria nocna (brak czynników chroniących erytrocyty przez ich rozpadem, rzadka choroba),
choroby układowe tkanki łącznej,
przełom aplastyczny przy niedokrwistości hemolitycznej.

Niedokrwistość aplastyczna objawy

ogólne osłabienie organizmu,
duszności,
spadek poziomu białych krwinek zwiększa ryzyko wystąpienia infekcji wirusowych i bakteryjnych (często o podłoży grzybiczym),
nadmierne krwawienie w przypadku obniżonego poziomu płytek krwi,
szczególnie niebezpieczna sepsa w ostrych stadiach niedokrwistości oraz zmiany nowotworowe.

Niedokrwistość aplastyczna leczenie

Podstawą diagnozy jest wykonanie badania krwi (morfologii) i biopsji szpiku. Następnie wykonuje się kolejne badania celem ustalenia – potwierdzenia lub odrzucenia wstępnej diagnozy.

Obecnie stosowane metody leczenia niedokrwistości aplastycznej to:

przeszczep szpiku (u pacjentów do 40 roku życia),
leczenie immunosupresyjne (zahamowanie procesu wytwarzania przeciwciał i komórek odpornościowych przez immunosupresory),
przetaczanie płytek krwi oraz podawanie koncentratu erytrocytów,
leki przeciwgrzybicze, antybiotyki,
hormony wzrostu np. erytropoetyna (EPO),
androgeny (podawanie hormonów płciowych w odpowiednim stężeniu).

Podstawową profilaktyką u osób chorych na niedokrwistość aplastyczną jest unikanie kontaktu z osobami chorymi celem zminimalizowania ryzyka wystąpienia infekcji. Częstymi objawami są zmęczenie i osłabienie, trudności z oddychaniem. Osoby chore powinny unikać sportów kontaktowych, odpoczywać w przypadku wystąpienia objawów zmęczenia, prowadzić higieniczny tryb życia oraz stosować odpowiednią dietę bogatą w witaminy i minerały.

Niedokrwistość hemolityczna

Jej konsekwencją jest obumieranie czerwonych krwinek z powodu ich nieprawidłowej budowy bądź czynnika mechanicznego.

Przyczyny

Czas życia erytrocytów wynosi średnio ok. 120 dni. Przy niedokrwistości hemolitycznej czas ten skraca się do kilku dni. Przyczyną tego może być:

nieprawidłowości w budowie erytrocytów,
wady enzymów czerwonych krwinek,
stosowanie niektórych leków,
konflikty serologiczne,
choroby zakaźne,
obumieranie erytrocytów powodu działania np. jadu żmii.

Diagnoza i leczenie niedokrwistości hemolitycznej

Podstawowe badania to morfologia krwi ze szczególnym uwzględnieniem poziomu hemoglobiny oraz erytrocytów. Przy tej chorobie czerwone krwinki często wykazują się nieprawidłowościami już w samym kształcie, a ponadto we krwi zauważalny jest wzrost zawartości żelaza, bilirubiny, enzymu LDH. Wykonane zdjęcia RTG pokazują natomiast zgrubienia kości paliczków, śródpiersia oraz czaszki.

W postępowaniu leczniczym podstawą jest rozpoznanie czynnika powodującego rozpad erytrocytów (jeżeli był to czynnik zewnętrzny). Niekiedy konieczne jest usunięcie śledziony, wykonanie transfuzji. Choremu podaje się również odpowiednie leki, których zadaniem jest zahamowanie odpowiedzi autoimmunologicznych.